Сачыненне на тэма радзимы у сучаснай паэзии

Dating > Сачыненне на тэма радзимы у сучаснай паэзии

Download links: → Сачыненне на тэма радзимы у сучаснай паэзии → Сачыненне на тэма радзимы у сучаснай паэзии

Другая тэма паэзii Рыгора Барадулiна - пейзажная лiрыка. Баку для Таццяны Сівец — нібы адзіны мужчына, каханне на ўсё жыццё: не ў кожным горадзе на памяць у мора кідаюць не манетку — сэрца! » паэт услаўляе Пятра як творцы новай Расіі. Каўка, мужна, па-рыцарску, «пакутуючы, гоячы, наколькі стае паэтычнага дару, раны маці-радзімы, баронячы яе чалавечы, нацыянальны гонар».

Жыццевае крэда паэта-гуманiста, дзе былi зроблены першыя крокi па зямлi, дзе так доуга стаяла матчына хата, зроблен. Разанау паэт-фiлосаф , У. А пачатак нашага шляху - самы галоўны этап. Пачау пiсаць у 9 гадоу. Многія радкі сучасных паэтаў гучаць як заклікі да гармоніі і адзінства чалавека з прыродай. Рыгор Барадулін - яго вершы нават без подпісу пазнаюцца па яркай вобразнасці, метафарычнасці, унутраннай рыфме, выразным гукапісе. Паэт даволi самакрытычна паставiуся да ранняга перыяда сваей творчасцi.

Паэтычнае асэнсаванне Радзімы, бацькоўскага дому, вяртанне памяці ў незабыўныя гады дзяцінства — пашыраны матыў паэтычных твораў Р. Гэта праблема планетарнага маштабу.

Тэма Радзiмы у паэзii А.Разанава - Аутар сцьвярджае, што паэзiя пачынаецца з адчаю, вiдавочнага цi сцiхаванага, калi паэт пераконваецца у дасканаласцi сусвету, адчуваючы сваю недасканаласць. Разам са старым пакаленнем, заўважае А.

Сучасная беларуская паэзiя, яе тэмы i вобразы на прыкладзе творчасцi 2-3 паэтау. Вялiкi уплыу на яе развiцце аказау грамадска-сацыяльны уздым, дзякуючы якому узрасла увага да чалавека, як асобы, як стваральнiка матэр. Значна павысiлась цiкавасць паэтау да маральна-этычных праблем. Кожны паэт мае свой стыль, сваю тэматыку, свой пункт гледжання. Чалавек, прырода, грамадства, мiнулае i будучае — вось тая праблематыка, што знаходзiцца у аснове творчасцi паэтау. РЫГОР БАРАДУЛIН — таленавiты паэт. Ен рана заявiу пра сабе звонкiм словам. У сваiх вершах ен раскрыу высакародныя маральна-этiчныя прынцыпы вясковага жыцця. Жыццевае крэда паэта-гуманiста, дзе былi зроблены першыя крокi па зямлi, дзе так доуга стаяла матчына хата, зроблен. Гэта першая тэма яго паэзii. Другая тэма паэзii Р. Паэт, стараючыся раскрыць жывую душу прыроды, пастаянна параноувае яе з чалавечай душой, праводзiць паралель памiж жывым i нежывым. Прырода паустае у яго вершах нейкай незвычайнай, загадковай. У гэтых вершах праявiлася майстэрства паэта маляваць словам. Тэма Радзiмы i бацкаушчыны — галоунае у творчасцi Р. Голас Леанiда Галубовiча адразу загучау у лiтаратуры таленавiта i па-мастацку важка. Крытыкi i старэйшыя пiсьменнiкi шчыра вiталi з'яулене паэта, адзначаючы яго развiтую паэтычную культуру верша. Адносiны да паэзii у Л. Паэт ва усiм давяраецца жыццеваму i прцоунаму вопыту. Вобразы роднай зямлi ва успрыманнi Л. Паэт iмкнецца раскрыць радасць, боль зямнога быцiя. У творах пра прыроду сустрэнем лiрычны роздум, узрушаны жэст, жывую фiласоускую думку. Упэунена гучыць у паэзii голас Людзмiлы Забалоцкай. Асноуныя тэмы апошняга з iх — гiстарычная памяць народа, клопат чалавека пра мiр на зямлi. Яна упэунена, што грамадства ачыстiцца ад гразi. Паэзiя будзе жыць вечна, пакуль свецiць сонца, iдзе дождж. Жыццё даецца, каб жыццё тварыць… На першы погляд, што можна сказаць, зыходзячы з гэтых радкоў? Здавалася б, простыя словы. Але, калі задумацца, усё ж такі знойдзецца ў іх шмат сэнсу... Жыццё даецца, каб жыццё тварыць… На першы погляд, што можна сказаць, зыходзячы з гэтых радкоў? Здавалася б, простыя словы. Але, калі задумацца, усё ж такі знойдзецца ў іх шмат сэнсу... Многія радкі вершаў А. Вярцінскага створаны пад уплывам вуснай народнай творчасці і ўспрымаюцца як афарызмы. Напрыклад: «Нашто бяссрэбранікам серабро — пасрэдных людзей пасрэднік», «Не ўсе хочуць быць добрымі, ды хочуць усе дабраты», «Расстаёмся з самімі сабою — нехта з боем, а нехта без бою», «Самае лепшае свята на зямлі, калі яго спраўляюць двое»... Але хацелася б усё ж такі завастрыць увагу на верш са зборніка «Ветрана» і разгадаць сэнс яго выказвання. Аўтар заклікае нас, чытачоў, да натхнёнага стварэння нашага жыццёвага шляху! Жыццё нам даецца ўсяго адзін раз. І кожны з нас жыве менавіта так, як сам задаволіць, бо наш шлях залежыць ад нас саміх: «…. Каб светла-залатую яго ніць Віць і далей - любоўю, справай дзейнай Ды словам, што ад справы неаддзелена…». Прытым, імкнучыся да чагосьцi, трэба ісці акуратна, дробнымі крокамi, не робячы няправільных рухаў. Часам з-за сваіх мэтаў мы не заўважаем нікога, робячы камусьці балюча. Але Вярцінскі заклікае нас тварыць жыццё з любоўю. Думаю, любоў гэтая павінна праяўляцца не да самога сябе, але і ў адносінах да навакольных. Таксама і справы, і словы павінны быць прыемнымі для навакольных. На добрай глебе вырасце добрае насенне. І тады мір будзе квітнець, дзякуючы табе! І, калі жыццё будзе пражыта, пра цябе абавязкова ўспомняць. І будуць памятаць калі не заўсёды, то доўга. Менавіта гэта хацеў сказаць аўтар, зыходзячы з радкоў: «... Што потым Зоркай ў вяках гарыць... А пачатак нашага шляху - самы галоўны этап. Бо ад яго залежыць наша будучыня. Найлепшы самы, самы натуральны Пачатак гэты Вось жыццестваральны ». Ці не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, - Тварыць! У 1956 годзе скончый аддзяленне журналістыкі БДУ. Пасля працаваў у рэдакцыях раённых газет у Давыд-Гарадку, Камянцы, Рагачове. У 1962 пераехаў у Мінск, супрацоўнічаў у рэдакцыі газеты «Літаратура і мастацтва», быў рэдактарам выдавецтва «Беларусь». Напрыклад, «Дзякуй, вялікі дзякуй», «Скажы сваё імя, салдат», «Гефест — друг Праметэя». Себасцьяна «Безыменная зорка», В. Пальчынскайтэ «Спяшаюся за летам», якія пастаўлены ў тэатрах рэспублікі, а таксама асобныя вершы з класічнай і сучаснай рускай, украінскай, літоўскай, латышскай, балгарскай і іншымі паэзіі. Анатоль Вярцінскі — гэта беларускі паэт, драматург, публіцыст, крытык, перакладчык. Некаторы яго паасобныя вершы пакладзены на музыку. Вярцінскага самыя розны — гэта і беларусскі народ, і веска, і вайна, і прырода, і ўспаміны чалавека. Паэт акрамя гэтых тэм, пісаў парады, пісаў пра Якуба Коласа, Янку Купалу. Анатоль Вярцінскі высока ўзымае тэму кахання. Ён піша пра жыцце, расстанее, чалавека і час. Жыццё даецца, каб жыццё тварыць. Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, — Тварыць! Які гэта ўсетакі добры, натхняльны, урачысты верш. Нават больш, чым проста натхняльны — ён пабуджальны! Прачытаўшы яго ўжо нельга проста сядзець. Каб памяць пра цябе жыла доўга. Зразумела, што ў чалавека ніколі не будзе другой спробы на жыццё і што як пражывешь, так пражывеш. А вось Анатоль Вярцінскі ўпэўнівае нас у тым, каб мы жылі не проста ціха-мірна, а паасабістаму, нязвычайна, непаўторна. Тварылі сваё жыцце, як знакамітыя тварцы. Ён складаецца ўсяго з васьмі радкоў, але такі цудоўны, што і сказаць няма як. Мне вельмі спадабаўся гэты верш. У ім — усе жыцце. У ім — усе каханне. У ім узняты грамадскія і асабістыя адносіны людзей. Группы, тоўпы, сборы — і ніякай індывідуальнасці. І яго павінна слухаць, бо далей, у кожным наступным радку, А. Вярцінскі тлумачыць чаму і што можа здарыцца ў выніку. Збіцца ў статак — гэта не адзінства, збегчы ў статак — гэта дэзерцірства. Так не будзем дэзерцірамі. Не будзем Усе мы, вучні і вучаніцы выпускнога класса, стаім перад цяжкім лесам. Усе, мабычь, думалі пра яго, але верш Анатоля Вярцінскага дае магчымасць паразважаць пра гэта яшчэ раз, і яшчэ раз. З першага радка нас чакае мараль усяго верша. Можна сказать, што гэта мараль усяго жыцця! Жыццё даецца, каб жыццё тварыць. Шмат кніг і другіх вершаў іншых беларускіх пісьменнікаў было надрукавана на гэту тэму. Але ні ў адным з іх гэтая тэма не ляжыць так блізка, амаль на самай паверхні! Па чым нас змогуць усомніць нашчадкі? На самай справе — нас будуць памятаць па тым, што мы пакінулі пасля сябе! І толькі ад нас залежыць: будзе гэта штосьці добрае, ці гэта будзе штосьці, што недастойна будучыні. Мы заўсёды можам пакінуць пасля сябе лепшае жыццё! Надзеяй, праўдай, мужным парываннем, высакародным, дружным намаганнем, што потым зоркай у вяках гарыць. Жыццё даецца, каб жыццё тварыць. Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, — Тварыць! Гэтыя радкі адрасаваны да кожнага з нас. Жыццё нельга марнаваць, інакш у ім няма ніякага сэнсу. Напрыклад, у кожнай рэчы, што ёсць у нашай хаце, ёсць нейкі сэнс. У нас няма рэчаў, якія б не мелі ніякага сэнсу, бо яны нам не патрэбныя.